ƏZRAİLİN BİR KİŞİYƏ [QƏZƏBLƏ] BAXMASI
VƏ ONUN SÜLEYMANIN SARAYINA QAÇMASI

(filoloji tərcümə)

Günorta çağı təmiz qəlbli bir kişi
Qaçıb Süleymanın ədalətli sarayına gəldi.

Üzü qəmdən saralmış, dodaqları göyərmişdi.
Süleyman ona dedi: «Ay ağa, nə olub?»

[Kişi] söylədi: "Əzrail mənə
Elə qəzəb və kinlə baxdı ki!»

[Süleyman] dedi: «Yaxşı, indi nə istəyirsən? De!»
[Kişi] söylədi: «Ey canların pənahı,

Küləyə əmr et ki, məni buradan Hindistana aparsın,
Bəlkə orada bəndənizin canı xilas ola!».

Beləcə insanlar yoxsulluqdan qaçarlar,
Buna görə də tamah və istəyə yem olarlar.

Yoxsulluq qorxusunu o [kişinin] qorxusu kimi bil,
Tamah və çalışmağı da Hindistan say!

[Süleyman] küləyə əmr etdi, o da dərhal
[Kişini] Hindistanda bir adaya apardı.

Ertəsi gün divan qurulan vaxt
Süleyman Əzrailə dedi:

«O müsəlmana niyə elə qəzəblə baxdın ki,
Ev-eşiyindən didərgin düşdü?!»

[Əzrail] dedi: «Mən ona haçan qəzəblə baxdım?!
Mən ona yol qırağında təəccüblə baxmışam.

Çünki Tanrı mənə buyurmuşdu ki, bax, bu gün
Onun canını Hindistanda alarsan.

Mən də təəccüblə [öz-özümə] dedim ki, onun yüz qanadı olsa da,
[Bir günə] Hindistana getməsi mümkünsüzdür».

Sən dünyanın bütün işlərini bununla
Müqayisə elə, gözlərini aç, [yaxşı] bax!

Biz kimdən qaçırıq? Özümüzdənmi? Nə müşkül bir iş!
Biz kimdən oğurlayırıq? Haqdanmı? Nə böyük günah!


Çevirəni: Məsiağa Məhəmmədi