PAYIZ

Meşədə payız
bir ağacın yarpağından başlayır,
yarpaq-yarpaq payızlayır ağaclar,
ağac-ağac payız yayır ağaclar!

Çörək həsrətiniz ürəyimi aldı
payız küləyi kimi,
Ay qara aclar!
Ay ağ aclar!
Qoymadı ağzımda tikəmi udam!..

Payızlayır dünyamız
Adam-adam!..


MƏKTUB

Sən o şəhərin gündüzündəsən,
mən bu şəhərin gecəsində -
ömrümüzün gecə-gündüzün yaşayırıq.
Gecəsini mən yaşaram,
sən gündüzlərdə ol,
Günəş doğsun üzünə,
Sevgilim!


♦ ♦ ♦

Dönərsən daban daşına,
Kimsə dolanmaz başına,
Özün dolan özbaşına,
Öz başına dolan, axtar.

Ayların alnı qırışıb,
Bura çoxdandı qış düşüb,
Düzün başına daş düşüb,
Dolanmağa yalan axtar!

Ağılın-huşun hardadı?
Qaçıbdı hər nəyin vardı.
Dərmanın zəhrimardadı,
Dost olmağa ilan axtar.

Ocağında közü quru,
Bulağında gözü quru,
Unut Əli Cavadpuru,
Sən qeydinə qalan axtar.


YAZ YAĞIŞI

Hardan başlayıb görən?
Necə də gözəl yağır,
bu yaz yağışı!
Ürəyimin gücünü
qələmimin qoluna
yığır bu yaz yağışı!

Belə yağan yağışın
damcısından aslanıb
göylərə getmək olar!
Belə yağışdan sonra
çiçəyə dönüb
torpaqdan bitmək olar!

Hardan başlayıb görən?
Necə də gözəl yağır!
Ruhuma, canıma,
duyğuma yağır bu yaz yağışı.
Belə yağan yağışdan
bir az sonra yəqin ki,
çiçəklərin başına
kəpənəklər dolanar!
Gözlərindən öpdüyüm
bulaqlar da bulanar!
Gumultuyla axan çay
bir az da gumuldanar!

Bu gözəl yaz yağışı
hardan başlayıb görən?
Bu yağışla şeirim də
gül açar, çiçəklənər -
yağan yağışdan sonra
göyçəklənən dağ kimi.
Ürəyimi bircə söz
ancaq ki, üzür yenə
gizli ağlamaq kimi:
Hər yerə yağdı yağış,
hər yeri yudu yağış;
İnsanların içində
olan qara çirkabı
yuya bilmədi yağış!..
Bəlkə elə onunçün
hönkür-hönkür ağladı,
nəsə gülmədi yağış.

♦ ♦ ♦

Ürəyim ovcumda qalar
yiyə duran olmaz;
Acısı çox ağrı kimi,
yalan olmuş doğru kimi!
Tutulmuş oğru kimi!
Yiyə duran olmaz.
Ürəyim ovcumda donar!
Ürəyim ovcumda yanar!
Ürəyim ovcumda çırpınar!
Qəribəm:
İynə atmağa yer olmayan şəhərdə,
Dərisinə yerləşməyən dünyada,
Gözü kəlləsinə çıxan kənddə
qəribəm;
Gücü ürəyində qərib,
ürəyi ovcunda qərib!